Luipaard in de bloementuin

Meestal niet verwacht
Luipaard in de bloementuin
Toch is het gepast

Natuurlijk wilde ik na mijn pepermuntje nog wel meer versies van mijn nieuwe patroon naaien. En dan liefst heel anders, ook al gaat het uit van hetzelfde jurkje met dolmanmouwen. Heel anders, dat begint bij de stof, en mijn keuze valt op deze French terry met exotische bloemenprint. Ergens – misschien door de rustige, lichte taupe achtergrond, of de ruimte tussen de bloemen – doet hij mij een beetje Japans aan.

Natuurlijk stopt het niet bij alleen een andere stof. Bij mijn pepermuntje maakte ik gebruik van de strepen, en zocht ik details uit die daarbij pasten. Deze bloementuin vraagt om een heel andere afwerking. Daarom heb ik om te beginnen de tailleband geheel weggelaten, zodat de print minder wordt onderbroken en het jurkje als geheel iets korter wordt.

De mouwen zijn ook net iets korter. Dat komt omdat ik ze heb omgezoomd in plaats van ze af te werken met een boordje. Ook hier geldt dat waar het contrast van het boordje heel goed paste bij de gestreepte stof, de gebloemde stof juist beter uitkomst als hij zo min mogelijk wordt onderbroken.

De afwerking van de halslijn stelde me voor een uitdaging. Een boordje van dezelfde stof leek me een beetje te druk, en bovendien had ik het bij mijn vorige jurk best lastig gevonden om een boordje van French terry te naaien. Het is nou eenmaal niet zo rekbaar als tricot van katoen/elasthaan. Ik wilde graag iets in een effen kleur, en vooral niet te veel contrasterend met de bloemenstof.
Ik kon het precies zien in mijn hoofd, maar ja, ik heb geen tricot of boordstof in alle denkbare kleuren in huis. Taupe wilde ik, iets donkerder dan de achtergrond van de bloemen, met datzelfde gedekte karakter. Niet te donker, of te rood, of te geel. Dan toch maar wachten terwijl ik iets bestel, en hopen dat de kleur klopt? Maar ineens wist ik het. De perfecte kleur had ik al wél in huis.

Toen onze Bart een Bartje was, voordat hij kon kruipen en spelen, wilde hij bij me zijn. De hele tijd. Omdat ik het toch ook wel handig vond om zo af en toe mijn handen vrij te hebben, droeg ik hem de eerste maanden in een rekbare draagdoek. Bart is allang geen Bartje meer, en de doek was ik van plan door te geven aan een andere jonge moeder. Maar dat heb ik nooit gedaan omdat ik er wat gaatjes in had ontdekt. Toch bewaarde ik hem. Zo’n grote lap tricot van bamboe en katoen, dat moet toch ooit van pas komen?
Nu dus. Het was de perfecte kleur die ik zocht. Toch moest ik even goed kijken hoe ik hem zou gebruiken. Tricot van bamboe en katoen, maar geen elasthaan. Eigenlijk niet helemaal rekbaar genoeg voor een halsboordje. Daarom knipte ik mijn boordje schuin uit de stof, en het resultaat spreekt voor zich.

Stijlvol toch, zo’n smal boordje? Tja, eerlijk gezegd is dat een geluk bij een ongeluk. Blijkbaar kan ik laat op de avond minder goed rekenen dan een basisschoolleerling, dus knipte ik mijn boordje een centimeter smaller dan nodig was voor het resultaat dat ik voor ogen had. Maar toen ik me mijn fout realiseerde, zag ik dat het bij deze stof eigenlijk wel mooi stond, zo’n smal boordje.

Natuurlijk werkte ik de zoom af op mijn favoriete manier. Deze keer met biaisband dat qua kleur geen groot contrast geeft, maar wel qua print. Luipaard in de bloementuin. Juist omdat het een schutkleur is, gaat niemand het zien, maar dat maakt het nou juist zo leuk.

Alles bij elkaar ben ik heel blij met hoe hij is geworden. En zeg nou zelf, je zou toch bijna niet zien dat dit hetzelfde patroon is?

• 

•