Een overgooier om in te schaken

Het zal niemand zijn ontgaan. The Queen’s Gambit is dé Netflix-hitserie van 2020. De wereld is in de ban van Beth Harmon, fictief schaakgenie dat in de jaren 60 worstelt met haar verslaving aan pillen en alcohol. Het boek uit 1983 waar de serie op is gebaseerd wordt opnieuw uitgegeven, ook in Nederlandse vertaling. Er worden ineens veel meer schaakborden verkocht dan anders. Fashionista’s struinen het internet af op zoek naar jaren 60-mode. Er worden artikelen geschreven over de betekenis van de outfits die Beth in de serie draagt (spoiler: ruitpatronen staan symbool voor het schaakbord) en het Brooklyn Museum heeft een virtuele tentoonstelling genaamd The Queen and The Crown gewijd aan de kleding die te zien is in twee populaire Netflix-series: The Queen’s Gambit en The Crown.

Ook in de naaigemeenschap is deze serie een grote hype. Regelmatig verschijnen op Facebook vragen naar naaipatronen om Beth Harmons outfits na te maken, en de één na de ander plaatst blogjes en vlogjes over hoe zij de looks van Beth voor zichzelf heeft gecreëerd. Het kledingstuk dat ik het vaakst genoemd zie worden, is de geruite pinafore dress of jumper die aan het begin van Beths liefde voor mode staat. De overgooier werpt zijn degelijke imago af, en ineens wil iedereen zo’n glamoureuze overgooier om in te schaken.

En ik ben geen uitzondering. Natuurlijk bereikte de hype mij ook, dus nog voordat ik één aflevering van The Queen’s Gambit had gezien, droomde ik over prachtige overgooiers en surfte ik op internet op zoek naar geruite stoffen.

Toch is dat niet waar dit verhaal begint. Mijn verhaal begint vroeg in het najaar van 2019, bij dit naaipatroon van McCall’s:

Ik kocht het in een opwelling, en oh, wat wilde ik graag versie A maken. Maar ik naaide nog niet zo heel lang, en die rits, gespen en riemlusjes leken me best intimiderend. Ik had wél al best wat ervaring met gebreide stoffen zoals tricot, en durfde ook wel wat te tekenen. Het idee was geboren, ik ontwierp een bovenlijfje voor een overgooier-achtige jurk, en knipte het uit een mooie geruite jacquard jersey.

En… vergat prompt het hele project toen ik mijn koor beloofde om wat mooie sjaals te maken voor onze optredens in de kersttijd. Zesentachtig meter bolletjesband later waren mijn uitgeknipte patroondelen op de stapel met verwaarloosde projecten terecht gekomen, en ik richtte mijn naaiplannen op Carnaval 2020.

Mijn spookachtige jurk voor Carnaval werd gedeeltelijk eigen ontwerp en gedeeltelijk een bestaand patroon. En vervolgens ging het leven weer door, of beter gezegd, kwam het tot stilstand.

En toen, midden in de pandemie, terwijl de halve wereld in pyjamabroek en een snel aangeschoten bloesje in de online meetings zat, was daar ineens The Queen’s Gambit. Vol met prachtige creatieve jaren 60-outfits met interessante details. En terwijl ik al op internet zocht naar de perfecte geruite stof, herinnerde ik me ineens dat ik die perfecte stof al had: mijn vergeten project. (En vervolgens bestelde ik natuurlijk alsnog ándere stof, maar dat terzijde.) Ik naaide dus mijn al geknipte bovenlijfje in elkaar. En toen de rest van de jurk.

Dat ging niet helemaal vanzelf. Er zijn wat Corona-kilo’s bijgekomen, dus ik heb niet meer de maat die ik had toen ik het bovenlijfje uit de stof knipte. Dus versmalde ik de figuurnaden en gebruikte ik een heel kleine naadwaarde. Dat werkte prima, ik ben heel tevreden met het resultaat.

De rok die ik aan het bovenlijfje zette, herken je misschien wel. Het is de Marieke (de hele cirkelrok) van mijn andere website, Patterns4People. Deze keer koos ik voor een lengte boven de knie, en maakte ik mijn rok uit twee panelen. Zo kostte het niet veel moeite om de ruitjes mooi door te laten lopen; middenvoor en middenachter, en op de zijnaden van de rok.

Die zijnaden had ik nodig, want natuurlijk voegde ik zakken toe. Dat doe ik sowieso bij bijna al mijn jurken en rokken (serieus, modeontwerpers, ook vrouwen nemen wel eens sleutels mee!) maar een overgooier vind ik al helemaal niet compleet zonder zakken.

Vanaf het begin wilde ik graag een jurk die ik tijdens de winter zou kunnen dragen. Dit is dan ook waar ik het meest ben afgeweken van het McCall’s patroon dat me inspireerde: ik tekende een hoge rug en extra brede schouders voor meer warmte. Daarbij sneed ik de armsgaten onder de schouders wel iets verder uit, om genoeg bewegingsvrijheid te houden.

Tot slot maakte ik op mijn favoriete manier een zoom met biaisband. Dit rode biaisband met edelweissen past perfect bij de rode lijnen in het ruitpatroon van de stof.

Zo heb ik een geruite overgooier die niet is geïnspireerd door The Queen’s Gambit. En toch ook weer wel, want zonder deze serie zou mijn vergeten project misschien nog wel een jaar in het verdomhoekje zijn blijven liggen. Door een gelukkig ongeluk (Frans schoot uit met de schaar, waardoor mijn Coronakapsel korter uitviel dan gepland) heb ik zelfs Beth Harmons korte bob!

Nu hoef ik nog maar één ding te doen om me ook op te werken tot stijlvolle schaakgrootmeester: leren schaken.

Heb jij dat nou ook, dat je naaiprojecten uit het oog verliest en pas veel later (of niet) terugvindt en afmaakt? Of is dat echt een rare tic van mij?